Donderdag 7 juli

Donderdag 7 juli 2011

La Marmotte,

Het is 6.30 uur. Strakke gezichten aan het ontbijt! De volgende tocht die Ben ons laat fietsen, is “La Marmotte” (oude versie). De tocht waar we voor zijn gekomen. Afhankelijk van de tijd wordt er 165 kilometer (zonder de Alpe d’Huez) of 191 kilometer (met). Iedereen heeft zijn eigen voorbereiding. Om deze kilometers te rijden moeten we wel “even” de Col du Glandon (=fotomoment),

Col de Croix de Fer (2068 mtr.), Col du Telegraph (1566 mtr.), Col de Galibier (2642 mtr.), Col du Laurtaret (2057 mtr.) en eventueel nog de Alpe d’ Huez overwinnen. Zonder de Huez maak je 4100 hoogtemeters en met de Huez 5210 hoogtemeters. De tocht wordt beschouwd als een van de zwaarste wielertochten in Europa. We zullen zien, iedereen is er klaar voor. Gezien zijn blessure lijkt het Frank verstandiger niet te rijden maar in de bus te volgen. Voor ons natuurlijk geweldig. Dit betekent dat we geen overbodige ballast mee hoeven te fietsen. Om 7.30 uur klikken de schoenen in de pedalen, “It gaet on!”.

Vanaf de camping gaat het richting Allemond, waar vanaf je rond de 30 kilometer moet klimmen naar de top van de Croix de Fer. De beklimming is mooi en redelijk te doen. Het loopt constant door waarbij de echt steile stukken afgewisseld worden door herstelstukken (5%). De natuur is overweldigend. Vincent heeft de naamgevers van de tocht nog in hun holletje zien kruipen. De rest niet! We besluiten in de afdaling een dorpje op te zoeken voor een kop koffie / iets te eten. Onze afdaling wordt onderbroken door een boer die zijn koeien aan het verplaatsen is via de weg. Mooi gezicht.
Het eerste dorpje is uitgestorven, in het tweede vinden we een terras aan de doorgaande weg. Koffie en een crêpe met kaas, ham en ei. Dat vult! Persoonlijk heb ik het idee dat het als een blok beton op mijn maag ligt. Ik moet maar eens zien dat ik het er op een of andere manier uit kan rijden (dit heeft wel tot op de Galibier geduurd). De verdere afdaling gaat zonder al te veel problemen.
Onderweg horen we dat het dak van de Grolsch Veste is ingestort. Drama, voor de betrokkenen! In het dorp St. Michel-de-Maurienne begint de klim naar de Telegraph, daarna een stukje afdalen en dan op naar de Galibier.

De Telegraph is een beklimming door het bos en niet bepaald spectaculair, op sommige stukken zelfs saai. Op die stukken ben je alleen maar met jezelf bezig, want er zijn maar weinig rustmomenten, het loopt maar door! De top stelt niet veel voor. Vincent is allang door naar de Galibier, de rest (Arnold, Herman en André) nemen een soepje om het zoutgehalte weer iets op peil te brengen. Eten kun je niet veel tijdens zo’n beklimming. De repen, koek, krentenbollen en bananen komen je de neus uit. Na de korte afdaling volgt een leuk dorpje: Vallaire, maar ja we hebben geen tijd, we moeten weer omhoog en hoe! We zitten op 1400 meter en we moeten naar 2642 meter in ongeveer 17 kilometer.
 Het begint nog redelijk, vlak (tussen de 4 en 8%). Maar de laatste 9 a 10 kilometer lijkt er geen eind aan te komen en wordt het steeds steiler en de lucht ijler, je tweede tegenstander. De wind is je derde tegenstander en dan voornamelijk op de steile lange stukken staat de wind vol op kop! Je hoort en ziet niets dan alleen rotsen, stenen, keien en asfalt voor je. Denk je dat je er  bijna bent krijg je de laatste kilometers, stijgingspercentages van gemiddeld 10%. Je hebt het idee dat je bijna geparkeerd staat. De laatste kilometer vanaf de tunnel naar de top is helemaal erg. Sterker nog de mietjes van de Tour laten dit stuk liggen en gaan de tunnel in om aan de achterkant af te dalen. Boven op de top is het koud, kil, kaal en staat er een koude wind. Arnold heeft het gehad en stapt in de bus. Herman en André (Vincent is al weg) doen de afdaling en besluiten alleen de laatste 40 kilometer tot de camping. Voor hen geen Alpe d”Huez. Alleen Vincent is de Alpe al op, maar dan om een ander bestaand record te verbeteren (????). De afdaling kan ik zeggen was geen pretje met de kou en de harde wind. Vanaf de Col de Lautaret gaat het beter. Precies 12 uur later staan we weer op de camping. Wat een heftige dag!

Vanavond geen pasta of iets dergelijks maar eten in dorp. Onze traktatie voor deze dag. Voor 24.00 uur was alles rustig in huisje 31. Zelfs het fanfarecorps had geen puf meer voor oefeningen.

Idee: Herman Vehof

Uitvoerende: André Bruins