Dinsdag

Dinsdag 5 juli 2011

“Col de Sarenne”

Een goede nachtrust is het halve werk. Ik zal het maar niet hebben over de leden van het fanfarecorps de “Twickeltoeters” die links en rechts in hun kamers flink aan het oefenen waren. Zededen hun “stinkende” best zal ik maar zeggen. Het eten van de vorige avond lieten hun “sporen” namelijk behoorlijk na. Vincent was bij de hoeveelheden uitgegaan van 12 in plaats van 6 personen. Maar om met Herman te spreken “alles was glad op”. Je kunt het je niet voorstellen, wat stapelen. Voor het eerst dat ik mij kan herinneren in al de jaren dat ik mee ben geweest was er géén plek meer voor een toetje. Om op die goede nachtrust terug te komen, de volgende ochtend was er al weer een gezonde trek! Kan niet waar zijn! Vandaag staat de route naar de Col de Sarenne op het programma. Voordat je op de Sarenne bent met je echter wel even de Alpe d’ Huez over, voorwaar geen gemakkelijke beklimming. Na het inrijden (ongeveer 10 kilometer) iedereen maar eens rustig aan de beklimming begonnen. Gedurende de beklimming krijg je steeds meer respect voor diegene die deze berg zes keer op en neer gaan voor het KWF.

De beklimming geeft je weinig rust maar wel veel voldoening. Iedereen heeft op zijn manier een prima prestatie geleverd. Frank ondanks zijn blessure wel de top gehaald. Super! Boven op de top moest Vincent innig gearmd met een andere zwoeger op de foto. Waarom? niemand weet het! Het lokte ons wel de opmerking op of hij misschien homo was geworden!! Dat was natuurlijk tegen het zere been van Vincent. Hij plukte direct een Nederlandse dame van de straat met het verzoek om met hem op de foto te gaan! Op het gegeven moment kreeg het gesprek met haar echter een fantastische wending. Haar man was van plan de beklimming aanstaande donderdag te doen,”of het meeviel?”. Nou zegt Vincent “ik weet niet hoe oud u bent maar u ziet er nog wel goed uit’, totdat hij in de gaten kreeg dat het over de beklimming ging. Fantastisch, de dame vatte het trouwens geweldig op.
Frank en Johnny besluiten de tocht niet verder af te maken en dalen af naar de camping. De rest (Vincent, Arnold, Herman en André) vervolgen de tocht naar de Col de Sarenne. Voordat we beginnen toch even de vermoeidheid uit de beentjes trappen. De kilometers naar die top gaan achter de Alpe d’ Huez over in een smal pad met slecht wegdek en geulen waar het smeltwater door kan stromen. Vandaar dat dit deel nooit in de Tour de France opgenomen wordt. Hier kan geen volgauto overheen, laat staan de hele tourkaravaan. De tocht geeft fantastische vergezichten op de Alpen en hun weides vol schapen en koeien, met de niet weg te denken koeienbel. Na de top van de Sarenne krijgen we een afdaling vol kuilen en gaten en veel scherpe bochten. Het is oppassen geblazen, maar daar kom je snel genoeg achter. Je krijgt kramp in je vingers van het remmen. Aan het eind van de afdaling wordt het beter en kun je de fiets laten gaan. Onderaan aan de berg even op elkaar gewacht voordat we beginnen aan de verdere afdaling naar de camping. Rond 20.00 uur lekker gegeten. Ik had trouwens niet het idee dat er minder werd gegeten dan de vorige avond. De rest laat zich raden.

André Bruins

NB: deze keer was er zelfs plaats voor een toetje. Ik denk dat je er aan gaat wennen, dergelijke porties.